Чор Россияси Туркистон ўлкасини эгаллаган кунларидан бошлаб ўзининг иқтисодий мустамлакачилик ниятларини амалга оширишга киришди.
Бунинг учун, биринчи навбатда, Россия губерняларидаги саноат корхоналарини мунтазам равишда хомашё билан тааъминлаб турувчи темир йўллар қурилди. Шу мақсадда 1881-1886 йилларда Михайловский кўрфазидан Чоржўйга Каспийорти темир йўли қурилди, 1888 йилда бу йўл узайтирилиб, Самарқандга етказилди. 1906 йилда Тошкент — Оренбург темир йўли ишга туширилди. 1912 йилда Фарғона водийси ҳам Россия билан темир йўл орқали боғланди.
Мустамлака Туркистонда темир йўлларни қуриб битирилиши ўлкани Россия саноатининг ғилдирагига янада маҳкамроқ боғлади. Ўлканинг хом-ашё етказиб берувчи манба сифатидаги ўрни мустаҳкамлангач, бу ерга турли фирма ва биржалар кириб кела бошлади ва улар Туркистоннинг иқтисодий ҳаётида жадаллик билан ўз таъсирини кучайтириб борди. Улар ўлкадан хом-ашё олиб кетиш, Россиядан саноат ва қишлоқ хўжалик маҳсулотлари олиб келиб сотиш билан чекланмай суғориладиган ерларни сотиб олиб пахта экишни кенгайтирдилар. Пахтачиликнинг ривожланиши бундай фирма-биржалар, маҳаллий судхўр ва савдогарлар учун катта имкониятлар яратиб берди. Улар асосан хом-ашё етиштириш йўлига ўтиб олган деҳқонларга келаси йил оладиган ҳосили ҳисобидан пул қарз берар эдилар. Деҳқонларнинг моддий аҳволи оғирлашган сари уларнинг ҳосилдан тушган даромади қарзини тўлашга, ерга ишлов беришга, оиласига озиқ-овқат маҳсулотларини сотиб олишга ҳам етмас, иккинчи томондан катта ер майдонлари маҳаллий бойлар ва судхўрлар қўлига ўтиб кета бошлади. Бу ҳолат ерсиз деҳқонлар, мардикорлар ва арзон ишчи кучини янада кўпайишига сабаб бўлди.
Россия саноатида пахта толасига бўлган эҳтиёжнинг ортиб бориши бу ерларда етиштириладиган пахтанинг сифатига эътиборни кучайтирди. Шу мақсадда ўлка ерларида пахтанинг Америка навларини етиштиришни йўлга қўйиш бўйича илмий-тадқиқот ишлари олиб борувчи станциялар ташкил этилди. Ҳатто бу навларни ўрганиш учун Америкага махсус мутахассислар ҳам юборилади. Мустамлака йилларида бундай навлар ўлка пахтачилигида етти баробар кўпайди.
Россия учун Туркистондан кўпроқ фойда кўриш мақсадида ўлканинг ўзида хом-ашёга дастлабки ишлов берувчи корхоналар ташкил этишга киришилди. Бундай корхоналар ўлкада барпо бўлаётган саноатнинг асосий соҳаси эди. 1900 йилгача Туркистонда 170 дан ортиқ саноат корхоналари ишга туширилди. Буларнинг 80% ни пахтага қайта ишлов берувчи корхоналар ташкил этди. Ўлканинг ўзида ишлаб чиқариш билан боғлиқ бўлган саноатнинг ривожланиши ва Россиядан кириб келаётган тайёр саноат маҳсулотлари асрлар давомида ҳунармандчилик билан шуғулланиб келаётган аҳолини хонавайрон этди.
Рақобат натижасида ҳунармандчиликнинг кўплаб соҳалари инқирозга юз тутди, хонавайрон бўлган ҳунармандлар ҳам ерсиз деҳқонлар сингари ишсизлар сафини тўлдириб борди.
Ўлканинг кўплаб унумдор ерларига пахта экилиши бошоқли экинлар экиладиган майдонларнинг қисқаришига олиб келди. Минг йиллар давомида ўзини озиқ-овқат маҳсулотлари билан таъминлаб келган маҳаллий аҳоли аста-секин озиқ-овқат масаласида Россияга қарам бўлиб қолди. ўалла маҳсулотлари ўлкага Россиядан келтирилиб, унга чор маъмурларининг ўзи нарх-навони белгилади. Саноатда банд бўлган маҳаллий ишчиларнинг турмуш шароити яна ҳам оғир эди. Чунки уларнинг иш ҳақи европалик ишчилардан 2-2,5 баробар кам бўлса, олинадиган солиқлар ва жарималар шунча кўп эди.
Мустамлакачилик сиёсатининг асосий йўналишларидан бири Туркистон ўлкасини руслаштиришдан иборат бўлди. Подшо ҳукумати кўп минглаб ерсиз деҳқонларни, ишсизларни мустамлака Туркистонга кўчириб келтириши бу мақсадга эришишда катта ўрин тутади.
Чоризм Туркистонни рус инқилобчилари ва социал-демократларини сургун қиладиган маконга айлантирди. Марказий Россия, Кавказортидан келган Россия монархиясининг минглаб рақобатчилари Туркистоннинг йирик шаҳарларига жойлашиб олдилар.
Россиядан кўчириб келтирилганларга катта имтиёзлар берилди, уларнинг жойлашиши, деҳқончилик қилиши учун кўп миқдорда маблағлар ажратилди, ўзини ўнглаб олгунга қадар озиқ-овқат маҳсулотлари билан таъминлаб турилди.
Янги ташкил топган рус қишлоқлари аҳолиси маҳаллий аҳолига нисбатан анча кўпроқ экин майдонларига эга бўлди, маълум муддатгача солиқдан ҳам озод қилинди. Натижада, кўчириб келтирилганлар қисқа вақтда ишлаб чиқаришнинг техникавий заминини ҳам яхшилаб олдилар. Бундай имтиёзларни чор маъмурлари, «Россиядан кўчиб келаётганлар бўш ерларни ўзлаштиришга, боғлар яратишга ёрдам беради», деб кўрсатди. Аслини олганда қашшоқлашиб кетган юз минглаб аҳолининг Ўрта Осиёга кўчириб келтирилиши Россияда тобора чуқурлашиб бораётган ички зиддиятларни ҳал этишнинг бир йўли бўлди.
Мустамлака ўлкада кўп сонли рус аҳолисининг мавжудлиги Россия учун ҳарбий ва сиёсий таянч бўлди. Улар айни бир вақтда маҳаллий халқларнинг мустамлакачилик тузумига қарши бўлган ҳаракатларини бўғиб туриш учун таянч вазифани бажардилар. Чоризмнинг Туркистондаги маданий-маърифий ишлари мустамлакачилик сиёсатига тўла бўйсундирилди. Бу борадаги сиёсат маҳаллий аҳолининг маънавий ҳаётига аралашмаслик деб кўрсатилган бўлсада, аслида аҳолини руслаштириш, миллий ма-даниятини чеклаш, камситишдан иборат бўлди. Шу мақсадда дастлабки тадбирлар Европа турмуш тарзини ифода этувчи мактабларни очишдан бошланди. Ўлкада жорий этилган рус-тузем мактаблари ҳақидаги лойиҳага биноан 1884 йили Тошкентда дастлабки рус-тузем мактаби очилди.
Подшо маъмурлари маҳаллий мактаблардаги таълим-тарбия ишларини такомил-лаштиришни маҳаллий аҳолини руслаштириш борасидаги катта тўсиқ деб қарадилар. Шу сабабли эски мактабларда ўқиш-ўқитиш ишларини яхшилаш учун бирор бир тадбир кўрилмади. Мактабларнинг аҳволи Россия босқинидан аввал қандай бўлган бўлса, шундайлигича қолиб кетаверди.
Россия Туркистонни истило қилгач, рус маъмурлари ўз мавқеларини мустаҳкамлаш учун маҳаллий халқнинг айрим анъаналаридан, урф-одатларидан фойдаланишга уриндилар ва шу мақсадда диний ақидалардан, маҳаллий халқ ўртасида обрў-эътибор қозонган шахслардан, руҳонийлардан фойдаландилар. Маҳаллий халқларнинг тарихий қадриятларига, диний эътиқодларига таъсир ўтказиш, уларни маънавий қарамликда ушлаш учун Россия маъмурияти, тажрибали мустамлакачи давлатларнинг ўз мустамлакаларида олиб борган миссионерлик сиёсатларидан фой-даландилар. Остроумов ва бошқа миссионерларнинг ўлкадаги фаолияти бунинг ёрқин мисолидир.
Маҳаллий аҳолининг яшаш тарзи, сиҳат-саломатлигини яхшилаш борасида ҳам би-рон-бир тадбир амалга оширилмади. Губернияларда, уездларда бир ёки икки врач бўлиб, улар ҳам асосан, солдатлар ва рус аҳолисига ёрдам кўрсатиш билан банд бўлганлар.
Масалан, 250 минг қорақалпоқ аҳолиси орасида атиги битта шифокор бор эди. Врачлар етишмаслигини, соғлиқни сақлаш ишларининг бундай аҳволини чор маъмур-лари «маҳаллий аҳоли кучли, соғлом ва касал бўлмайди. Улар яшайдилар ва вақти келганда ўладилар. Тарқалган эпидемияларга қанчалик пул ажратилмасин, барибир етмайди», — деб чоризмнинг шовинистик сиёсатини яққол намойиш этдилар.
Ўлкада мустамлакачиликни кучайтиришга қаратилган ижтимоий, иқтисодий, сиёсий жараёнлар аста-секин маҳаллий аҳолининг моддий ва маънавий қашшоқланишига, ижтимоий-иқтисодий зиддиятларнинг кескинланишига олиб келиб, чоризм мустамлакачилигига қарши қаратилган миллий озодлик ҳаракатларининг кучайишига сабаб бўлди.
