Марказий Осиёда, Афғонистонда, Қобул билан Балх ўртасида жойлашган Бамиан шаҳри бор. Унинг яқинида бешта улкан ҳайкал кўтарилиб турибди. (Яқинда уларни толиблар қаттиқ вайрон қилган.) Айрим тадқиқотчиларнинг фикрига кўра, энг каттаси — баландлиги 52 метр — Биринчи Ирқ — «Иккиюзлилар»ни тасвирлайди. Унинг эфир танаси мустаҳкам, синмас тошда муҳрланган. Иккинчиси — 36 метр — «Кейин туғилганлар»ни, яъни Иккинчи Ирқни абадийлаштирган. Учинчи ҳайкал — 18 метр — Учинчи Ирқни акс эттиради, яъни йиқилган ва биринчи жисмоний ирқни — отаси ва онасидан туғилган инсонларни — вужудга келтирган ирқни.
Эфиопияда топилган қадимий «Ҳанўх китоби»да айтилганидек, гигантлар — бу бир замонлар осмондан ерга тушган фаришталарнинг авлодлари бўлиб, улар кейинчалик жисмоний шаклга кирганлар. Фаришталар ҳақиқатдан ҳам жуда улкан қиёфада бўлгани ҳақида 1985 йилда етти улкан фариштани орбитада кўрган совет космонавтлари ҳам гувоҳлик беришган. Уларнинг катта қанотлари ва бошлари атрофида ёруғ нурафшон ҳалолари бор эди. Бу осмоний махлуқотлар «Салют-7» орбитал станциясига ҳамроҳлик қилиб, олти нафар экипаж аъзоси кузатаётган пайтда 10 дақиқа давомида кўринган, сўнг гўёки изсиз ғойиб бўлган.
Бироқ, қайтайлик ердаги «фаришталар ҳайкаллари»га. Тўртинчи ҳайкал — 5 метр баландликда бўлиб, Биринчи жисмоний ирқни, яъни атлантлар ирқини тасвирлайди. Рақам қатори бизнинг Бешинчи Ирқимиз — замонавий инсонлар билан якунланади. Унинг ҳайкали ҳозирги инсондан озгина каттароқ, холос.
Ушбу беш ҳайкалнинг барчаси Тўртинчи Ирқ вакили бўлган Соҳиблар томонидан ясалган. Улар Атлантида ғарқ бўлганидан сўнг Марказий Осиё тоғ тизмаларига келиб, инсон ривожланиш тарихи тошда муҳрланиши ва Гималай тоғларининг чуқур ғорларида ўз генофондини сақлаш мақсадида бу ишлар билан шуғулланганлар.
Инсоният тарихи ҳақида шунга ўхшаш тасаввурлар ацтекларнинг Ватикан кутубхонасида сақланаётган «Кодекс Ватиканус» асарида ҳам келтирилган. Унга кўра, Ер юзида тўрт авлод инсонлар мавжуд бўлган.
• Биринчи ирқ — гигантлар ирқи — очликдан қирилган.
• Иккинчи ирқ — қўрқинчли ёнғинда ҳалок бўлган.
• Учинчи ирқ — бўронда йўқ бўлган. Бу вақтда инсонлар маймунга айланган.
• Тўртинчи ирқ, яъни «Қуёш-Об» даврида яшаганлар — тошқинда ҳалок бўлган.
• Ва шундан сўнггина ҳозирги турдаги ва бўйдаги инсонлар пайдо бўлган.
Амалдаги археологик ёдгорликлар ва ёзма манбаларга қараганда, баъзи гигант одамлар тирик қолганга ўхшайди. Немис олими Александр Гумбольдт доминикан руҳонийси Педро де лос Риоснинг қўлёзмасини ўрганиб, гигант одамлар ҳалок бўлган сув тошқини ҳақида яна бир далил келтиради. Фақат етти нафар гигант ғорларга яширинишга муваффақ бўлган. Сув қайтгач, улардан бири — Шельхуа, лақаби “Зодчий” бўлган бу шахс Чололланга йўл олиб, ўзи ва ака-укалари паноҳ топган Тлалок тоғини ёд этиш мақсадида пирамидасига ўхшаш сунъий тоғ қурган.
Сув тошқинидан кейин омон қолган ва ёввойилашиб кетган гигант одамлар ҳақида вавилонлик тарихчи ва коҳин Берос (милоддан аввалги III аср) ҳам ёзган. У шундай дейди:
«Улар инсон гўшти билан озиқланар, аёлларнинг бачадонидаги болаларни овқат тайёрлаш учун чиқарар эдилар, ўз оналари, сингиллари ва ҳайвонлар билан жинсий алоқада бўлар, илоҳларга ҳурмат қилмас эдилар ва турли фисқу-фужур ишлар содир этар эдилар».
Инклар ривоятларида ҳам гигант одамлар ва уларнинг жиноятлари тилга олинади. Масалан, ўн иккиинчи инка Аятарко Кусо даврида океан томондан улкан қамиш салларда гигант одамлар келиб, мамлакатга кириб келган. Улар шундай улкан бўлишганки, ҳатто энг йирик бурунги ва замонавий инсонлардан ҳам юқори бўлиб, ҳмндулар уларга фақат тиззигача ета олар эдилар. Уларнинг бошлари катта, елкасига тушиб турадиган қора сочлари бор эди, кўзлари чинигдек катта, юзлари эса соқолсиз эди. (Бу тасвирлар Катта Миср Сфинкси бошига жуда ўхшайди.)
Тинч океани соҳили бўйлаб ҳаракатланган гигант одамлар йўлларидаги ҳамма нарсани йўқ қилиб кетишган, чунки улар оддий инсондан 50 баробар кўпроқ еб қўяр эдилар. Улар маҳаллий аёлларни асирга олиб, эркакларни ҳайвон каби ўлдиришган.
Жануби-ғарбий Африкада, Окаванго дарёси яқинидаги қадимий манзиллар қазилмаси вақтида ғоят катта болтлар ва тирнағичлар топилган. Худди шундай бир бронза болта АҚШнинг Тарихий Жамияти коллекциясида ҳам мавжуд. Уни узунлиги 1 метрдан ортиқ, эни 0,5 метр, оғирлиги эса 150 килограмм. Ушбу болтанинг ёши эса... 48 миллион йил деб баҳоланган.
Африка тадқиқотчиси Б. Дэвидсон у ерда яшаган гигант одамлар ҳаётини жуда таъсирли ифодада тасвирлайди:
«Бу гигантлар ғоят даражада кучли эдилар. Улар бир қўллари билан дарёларнинг оқимини тўсиб қўя олар эдилар. Овозлари шунчалик баланд эдики, бир қишлоқдан бошқасигача эшитилар эди. Агар гигант одамлардан бири йўталса, қушлар гўё шамолда учиб кетгандек бўларди. Ов пайтида улар бир кунда юзлаб километр йўл босар, ўлдирилган фил ва бегемотларни елкаларига осонгина кўтариб, уйларига олиб кетар эдилар».
Фил ва бегемотни елкада кўтарадиган инсон қай даражада улкан бўлиши керак? Бундай улкан жонзотлар бор бўлганини улар қолдирган оёқ изларидан билиш мумкин.
1912 йилда Жанубий Африка, Трансвааль провинциясидаги Вельд баландликларида фермер Сторфел Коетсе тошда улкан чап оёқ изини топган. Бу изнинг узунлиги 1,3 метр, эни 76 см бўлиб, гранит тошга 15 см чуқур ботган. Из жуда аниқ бўлиб, гўёки тош эриб, у ерга одам оёғи ботган каби кўринган.
Шундай излардан бири, лекин бу ўнг оёқ изи, Цейлон оролида (ҳозирги Шри-Ланка) жойлашган. Ушбу из пойтахт Коломбодан 44 мил шарқда топилган. XIV асрда ушбу оролга саёҳат қилган машҳур араб сайёҳи Ибн Баттута уни тавсифлаб ёзган. Из қаттиқ шамол ва ёмғир таъсирида ювилиб кетган бўлса-да, Ибн Баттута унинг узунлиги 1,5 метр, эни тахминан 80 см эканини аниқлаган. Ушбу из эгасининг бўйи 10 метрдан зиёд бўлган, деб ҳисоблайди.
Пасха ороли аҳолисининг ривоятларига кўра, гигантлар Ер юзида 18 миллион йил олдин мавжуд бўлган. Эволюция жараёнида уларнинг бўйи камайиб борган ва бир неча миллион йил ўтгач, 6 метрдан ошмай қолган. Ушбу гигант одамлар Пасха оролидаги улкан ҳайкалларда тасвирланган.
Қадимги солномаларга ишонилса, гигантлар бизнинг юрт ҳудудларида ҳам яшаган, бу ҳам энг қадимги эмас, балки анча кейинги даврларда содир бўлган.
XII асрда араб дипломати Аҳмад ибн Фадлан, Бағдод халифаси элчиси сифатида Волга булғарлари подшоҳини зиёрат қилганда, унга ўлдирилган гигант-каннибални кўрсатишган. У ўз кундалигида шундай ёзади:
«Унга қарадим — боши катта бочкага ўхшарди, қовурғалари эса хурмо дарахтининг энг йирик шохларига ўхшар эди. Бу гигантни Вису деб аталувчи шимолий мамлакатда (ҳозирги Печора атрофи) тутиб, булғарлар ҳудудига олиб келишган. Уни шаҳар ташқарисида улкан дарахтга занжирлаб қўйишган, чунки у ғазабнок ва қаттиқ бузуқ табиатли эди».
1520 йилда гигант одамлар билан Фернан Магеллан ҳам учрашган. Унинг кемаси Патагония соҳилидаги Сан-Хуан бухтасига якор ташлаганида, экспедиция кундалигида қуйидагича ёзилган:
«Кутилмаганда биз соҳилда деярли яланғоч ҳолда турган бир гигант одамни кўрдик: ҳатто орамиздаги энг йирик одам ҳам унга фақат белигача етарди. Унинг гавдаси жуда мукаммал тузилган эди, юзи эса жуда катта бўлиб, қизил бўёқ билан бўялган эди.»
Қизил юз — Катта Миср Сфинкси ва уни яратган атлантлар тасвирида ҳам учрайди, буни Катта Плиний ҳам зикр қилган. Шу сабабли, экспедиция кундалигидан шундай хулоса чиқариш мумкин: Магеллан жамоаси 3,5 метр бўйли қадимги атлантларнинг авлодларидан бири билан учрашган.
Инклар ҳам ўз мамлакатларини гигантлар босиб олгани ҳақидаги ривоятларни сақлаб қолишган. Эквадордаги Манту шаҳри яқинидаги ғорларда уларнинг қолдиқлари топилган. Скелетлар 3,5 метр бўйда бўлган.
Агар гигантлар 5 метр бўй ва замонавий инсондан юз баробар кучли бўлган, деган фикрни асос қилиб олсак, унда нега Ер юзида улкан иншоотлар қурилганини тушуниш осон бўлади. Масалан:
• Мисрдаги Катта Сфинкс — охирги атлантларнинг қиёфасини акс эттиради,
• Лемурияликлар томонидан яратилган катта тош ҳайкаллар,
• ва бошқа циклопларча қурилган бино-иншоотлар.
ХIХ асрда америкалик Е.П. Уэст, касби бўйича судья, лекин илмга қизиқувчи тадқиқотчи, Ғарбий Миссури ўрмонларида бир нечта ғалати тоғсимон қурилмаларни аниқлади. Улар конус шаклидаги баландликлар бўлиб, Миссури дарёсининг устидан чиқиб турган қияликларда жойлашган эди.
Учинчи энг катта “конус” Теннесси, Миссисипи ва Луизиана штатларида топилган. Шу вақтда бошқа тадқиқотчилар ҳам Огайо ва Кентукки штатларида шундай хилма-хил тоғсимон тепаликлардан топган.
Олимлар хулоса қилишича, бу конуссимон тепаликлар ўта қадимги даврда барпо этилган бўлиб, оддий тепалик эмас, балки могила — қабрлар экан.
Қачонки шулардан бирини очишганда, ичида иккита скелет қолдиғи топилган. Уларнинг сустлари ғайриоддий даражада катта бўлган. Череплар гўёки афсонавий махлуқларникига ўхшарди. Бир скелетнинг яққол сақланиб қолган пастки жағ суяги, ҳозирги инсонникидан икки баравар катта эди. Катта тишлар эса деярли тагигача ёвончиб кетган — улар нима еб яшаган, фақат тахмин қилиш мумкин.
Сон суяги эса одамникидан кўра от суягига ўхшаб кетарди. Пешона суяги эса пастда жойлашган бўлиб, у текис пешона ҳосил қилган — бу суяк тўғридан юқорига эмас, енгидан пастга қараб ўсган бўлиб, бош тузилишини паҳтак қилиб кўрсатарди.
Бу инсонларнинг (ва бу, шубҳасиз, инсонлар бўлган) қолдиқлари Америка қитъасининг маҳаллий аҳолисини ташкил қилувчи ҳеч бир ҳиндув қавмига тегишли бўлиши мумкин эмас эди.
Шу каби скелетлар бошқа қўрғонларда ҳам топилган. Барча жасадлар ўтирган ҳолда дафн қилинган бўлиб, улар ёнида ибтидоий жамиятга хос бўлган тошдан ясалган қуроллар: чақмоқтош пичоқлар ва тирнағичлар топилган. Уларнинг шакли Америка кашф этилган даврдаги маҳаллий халқлар ишлатган асбоб-ускуналардан анча фарқ қиларди.
АҚШнинг Огайо штати ҳудудида жойлашган қадимги қабристонда тахминан 30 кг оғирликдаги улкан мис болта топилган. Яна бир шунга ўхшаш болта Висконсин штатининг тупроғига қадалган ҳолда топилган. Унинг оғирлиги ва ҳажми шубҳага ўрин қолдирмайди: бундай қуролдан фақат жуда йирик ва бақувват инсонгина фойдалана олган. Ҳозирда бу болта Миссури тарих жамияти коллекциясида сақланмоқда.
1960-йилларда, совет археологлари Сибир ҳудудида олиб борилган қазишмаларда яна бир ноёб топилмани қўлга киритишган: динозавр суяги, унутманг, у суякдан улкан оққора оқ жойлашган ўқ учи чўзилиб чиқиб турган эди.
АҚШнинг Невада штатидаги Карсон-Сити шаҳри яқинидаги қумтош қатламларида ялпиз оёқ изларидан иборат бутун бир занжир излар аниқланган. Излар шунчалик аниқки, ҳатто мутахассис бўлмаган одам ҳам — бу инсон излари эканини дарҳол англайди. Ягона ҳайратланарли жиҳати шундаки — оёқ изи 60 см га яқин! Топилманинг ёши тахминан 248 миллион йил деб баҳоланмоқда!
Туркманистонда топилган инсон оёғи изи эса 150 миллион йиллик деб баҳоланган. Олимлар таъкидлашича, бу из — бизнинг энг қадимги аждодимизники, ва у замонавий инсон оёғидан фақат ўлчами билан фарқ қилади. Ушбу из ёнида уч бармоқли динозавр панжаси изи ҳам сақланиб қолган.
Гигант одамлар тасвирини деярли ҳар бир мамлакатда учратиш мумкин. Улар орасида энг машҳури Британиядаги гигант одамлардир. Масалан:
• Уилмингтондаги одам — 70 метр узунликда (Суссекс графлиги)
• Церндаги гигант одам — 50 метр (Дорсет графлиги)
Бу гигант одам тасвирлари мел тошлардан иборат тепаликлар устида жойлашган. Қадимги одамлар бу тепаликлар устидаги ўт-ўланни олиб ташлаб, тепаликлар оқ асосини очиқ ҳолда қолдиришган. Оқ контурдаги инсон шакли, бугунги кунда ҳам яшил замин устида, хусусан ҳаводан қараганда аниқ кўринади — айниқса самолётдан қаралса.
Сўнгги йигирма йил ичида матбуотда гигант одамлар ҳақида кўплаб янги хабарлар пайдо бўлди, аммо уларнинг аксариятини тасдиқлаш ёки инкор этиш жуда қийин. Улар орасида энг ишончлиларидан бири сифатида инглиз тадқиқотчиси ва саёҳатчи Жеральд Олстоннинг ҳикояси алоҳида ажралиб туради.
1991 йилда у Венесуэланинг жануби-шарқидаги тоғли ҳудудларда (Гвиана баландликлари) яшовчи гигант одамлар томонидан асирга олинган. Бу гигант одамлар тери рангида тўқ, аммо кўпроқ оқ ирққа ўхшар, монголоид эмас эдилар. Улар ўртача 3 метр бўйли, ва бошқа инсоннинг бошини бир муштда лойга айлантиришга қодир эдилар.
Олстон бунинг гувоҳи бўлган: гигант одамлардан бири ғазабланиб, бир индейни мушт билан урганда, унинг боши мия ва суяк бўлакларига айланиб кетган. (Жеральд билан бирга бир нечта оддий индейлар ҳам асир бўлган, гигант одамлар уларни болалари учун ўйинчоқ ва хизматкор сифатида фойдаланишган.)
Ҳатто бир куни гигант одам боласи, ҳазил тариқасида, Олстоннинг қўлини синдириб қўйган ва у бир ой азобда юрган. Ярим йилдан сўнг, Жеральд ва бир индейга қочишга муваффақ бўлган ва у энг яқин аҳоли пунктига етиб бориб, ўз юртига қайтишга эришган.
Шундай қилиб, гигант одамлар илгари мавжуд бўлган ва эҳтимол ҳали-ҳамон жуда кам сонда ҳаёт кечирмоқда. Айрим антрополог олимларнинг фикрича, гигант одамлар алоҳида ирқга мансуб бўлиб, улар гигантопитеклар ва мегантроплар каби қирилиб кетган қадимги аждодларидан тараққий этган. Уларнинг ҳажми энг катта горилладан ҳам 1,5–2 баробар катта бўлган.
Олимларнинг тахминий ҳисоб-китобига кўра, бугунги кунда бутун Ер юзида 100–200 та гигант одам сақланиб қолган бўлиши мумкин.
Абу Муслим таржимаси
