Ўн бешинчи асрнинг саксонинчи йилларида Андижонда турган Муҳаммад Амин Султон ибн Наврўз Аҳмадхоннинг мактубидан: «…сониян ул ҳазрат замирига равшан бўлғайки, агар биргалашиб олди олинмаса, қадим замонлардан бери бутун дунё ҳаваси ва ҳасадини қўзғаб келган Мовароуннаҳр аслида бир аждод авлодлари бўлмиш оға-инилар ва қариндошлар ўртасидаги низо-хунрезликлар туфайли хароб бўлғусидир. Агар низолар кучайгудек бўлса, афсус ва надоматлар фойда бермагай. Ул ҳазрат бандаларидан садоқатли дўст сифатида илтимосимиз шулки, саъй-ғайрат кўргузиб, низо-адоват оға-иниларининг дўстлиги ва иноқлиги, мусулмонлар орасида осойишталик ва фаровонлик мубаддал бўлса…, мулозимлар орасида энг мартабали ва содиқ дўстимиз, қадим мухлисимиз яна сизга муҳим ишлардан сўзлаб берур…» (Бадриддин ибн Абдуссалом Кашмирий, «Равзатур-ризвон ва ҳадиқат ул-иймон», қўлёзма, ЎРФАШИ кутубхонаси).
